احمدرضا حائری، زندانی سیاسی کُرد محبوس در زندان قزلحصار، در نامهای، با اشاره به اعدام چند هموطن و شرایط نگهداری در زندانهای ایران، از وضعیت زندان قرچک بهعنوان «جهنم» یاد کرد و خواستار تعطیلی فوری این زندان شد.
حائری در آغاز نامه نوشت: «پیش از هر سخن، یاد و نام علی مجدم، عدنان غبیشاوی، محمدرضا مقدم، سالم موسوی، حبیب دریس، معین خنفری و سامان محمدی خیاره را گرامی میدارم؛ انسانهایی که قربانی ساختاری شدند که نه تنها حقوق بنیادین بشر، که خود ‘حق زندگی’ را انکار میکند.»
او با اشاره به وضعیت زندانهای مختلف افزود: «در زندانهای شیبان و قزلحصار و دهها زندان دیگر، طناب دار هر روز جان شهروندانی را میگیرد، اما در نقطهای دیگر از همین سرزمین، در زندان قرچک، شیوهای دیگر از سلب حیات در جریان است؛ اینجا، ‘حق حیات’ و ‘حق سلامت’ بیش از هزار زن زندانی هر روز و هر لحظه تهدید میشود… قرچک زندان نیست؛ جهنمی است که مسئولانِ مسئولیتناپذیر این حکومت، نام ‘زندان’ بر آن نهادهاند.»
حائری در بخش دیگری از نامه به سابقه شکلگیری ساختار زندانها اشاره کرد و نوشت که ایده ایجاد زندان در مناطق بیابانی و سختگذر ریشه در ذهنیت برخی مقامات قضایی دارد و نمونههایی چون تهران بزرگ و قرچک را نتیجهی همین نگرش دانست. او افزود که کافی است مسیر زندان زنان قرچک پیموده شود تا عمق فاجعه و شرایط فاجعهبار آن درک شود.
این زندانی سیاسی خواستار تعطیلی فوری زندان قرچک شد و نوشت: «دربارهی زندان زنان قرچک، تنها یک مطالبه باید فریاد شود: این جهنمی را که در میان بیابان ساختهاید، زندان نیست؛ باید فوراً تعطیل شود.»
حائری همچنین با یادآوری نامهایی چون «زندهیاد سمیه رشیدی» و «یلدا آقا فضلی» ادامه داد که «مسئولیت نقض حق حیات آنان، بر عهدهی تمام حاکمیت است» و تأکید کرد روزی مسئولان در برابر اینها پاسخگو خواهند بود.
