زندانیان واحد ۴ زندان قزلحصار کرج، با نگارش نامهای در روز سهشنبه ۲۲ مهر ۱۴۰۴، از مردم ایران در داخل و خارج از کشور خواستند تا برای لغو احکام اعدام و نجات جان آنها و همبندانشان هر آنچه در توان دارند به کار گیرند.
در این نامه، زندانیان با اشاره به انتقال مستمر همبندان خود به سلولهای انفرادی برای اجرای احکام اعدام، از سرکوب شدید و بیامان در زندان سخن گفتند و تأکید کردند که هیچ راهی جز اعتراض و اعتصاب غذا برایشان باقی نمانده است.
آنها از حمایت همبندان خود در واحد ۲ و خانوادههایی که در مقابل زندان تجمع کردهاند، قدردانی کردند و خطاب به مردم نوشتند: «لحظهای تصور کنید آن سرکوبی را که در بیرون از زندان احساس میکنید، ما درون زندان هر روز با گوشت و پوست خود تجربه میکنیم؛ سرکوبی که جان ما را بهتدریج میگیرد.»
زندانیان با ابراز نگرانی از افزایش روزانه اعدامها، هشدار دادند که «حتی فردا دیر است» و اگر پس از این اعتراضات تنها بمانند، همگی کشته خواهند شد.
آنها با توصیف خود به عنوان «قربانیانی که روزانه کشته میشوند»، تنها امیدشان را به حمایت مردم و وجدانهای بیدار دانستند.
این نامه در حالی منتشر میشود که گزارشها از اعتصاب غذای گسترده در واحدهای ۲ و ۳ قزلحصار حکایت دارد.
فعالان حقوق بشر این نامه را «فریاد نهایی برای بقا» خوانده و خواستار مداخله فوری سازمانهای بینالمللی شدهاند.
