بیانیه اخیر پژاک در واکنش به حوادث اورمیه و سردادن شعارهای آشکارا توسعهطلبانه از سوی گروهی از طرفداران کرد تیمهای فوتبال، بار دیگر تناقض عمیق میان گفتار و رفتار سیاسی این گروه را آشکار کرد. پژاک در حالی از «زیست مسالمتآمیز»، «پلورالیسم اتنیکی» و «عبور از سلطه قومی» سخن میگوید که از هرگونه تقبیح صریح نسبت به شعارهای ارضی و قومگرایانه اخیر خودداری کرده است. این سکوت حسابشده نه نشانهی مدارا، بلکه جلوهای از ریاکاری سیاسی و بهرهبرداری ابزاری از گفتمان صلح برای توجیه گرایشهای توسعهطلبانه است.
در ماههای گذشته نیز پژاک با تحریف نام تاریخی استان آذربایجان غربی و بهکارگیری عنوان جعلی «استان اورمیه» نشان داده که در پی حذف هویت تاریخی و جغرافیایی آذربایجان است. این رفتار در امتداد همان سیاست حذفگرایانهای است که اکنون در شعارهای خیابانی و ورزشگاهی بازتاب یافته است. علاوه بر آن، این گروه و همپیمانانش باید روشن کنند که منظورشان از اصطلاح مبهم «شرق کردستان» چیست و به چه محدوده و کیفیتی اشاره دارد؟ تداوم ابهام در چنین مفاهیمی، نشان از نیت سیاسی پنهان و نوعی ادعای ارضی دارد که با هرگونه گفتمان همزیستی و تعامل مسالمتآمیز ناسازگار است.
مردم آذربایجان غربی تجربهی تلخ ترور، ناامنی و کشتار فرزندان خود بهدست گروههای مسلح کردی را فراموش نکردهاند. پژاک اگر حقیقتاً به دنبال صلح است، باید بهطور رسمی از گذشتهی خشونتبار خود اعلام تبری کرده و تضمین دهد که چنین سیاستهایی تکرار نخواهد شد. بدون این مرزبندی اخلاقی و تاریخی، هیچ ادعایی از دموکراسی یا همزیستی ارزشی نخواهد داشت.
شعارهای توسعهطلبانه در اورمیه نه بیانگر خواست مردم کرد، بلکه نشانهای از سیاستورزی خطرناک بر پایه تحریک قومی و آزمودن مرزهای اجتماعی است؛ سیاستی که در نهایت به نفع مرکز و در جهت بازتولید سلطه از مسیر تفرقه میان اقوام عمل میکند. پژاک با بیتفاوتی در برابر این روند، خود را در همان چرخهی فرسایندهی مناقشه قرار داده است.
کنشگران و شهروندان آذربایجانی سالهاست که معنای واقعی همزیستی را در عمل نشان دادهاند. آنان نه فریب قومگرایی را میخورند و نه اجازه میدهند اختلافات ساختگی انسجام منطقه را خدشهدار کند. با این حال، هر نوع نگاه صادقانه و مسالمتجویانه برای همزیستی میان اقوام از نظر آذربایجانیها ارزشمند است؛ اما رفع ابهامهای سیاسی، پرهیز از تناقض، نفی هرگونه ادعای ارضی و اعلام صریح برائت از گذشتهی خشونتآمیز، پیششرط هر نوع همگرایی و مسالمتجویی واقعی در منطقه خواهد بود.
