تحریریه گونشنیوز – در ایرانِ امروز، کودکی جرم است. در کشوری که حاکمانش از «دفاع از مظلوم» سخن میگویند، کودکانی که هنوز الفبا را تمام نکردهاند، هدف گلولههای بیمحابای نیروهای امنیتی قرار میگیرند. گلولههایی که نه در میدان نبرد، بلکه در خیابانهای شهرها و در آغوش خانوادهها شلیک میشوند.
تازهترین قربانی این خشونت ساختاری، ذوالفقار شریفی، کودک ۷ سالهی اهوازی است که در مهرماه ۱۴۰۴ بر اثر تیراندازی مستقیم نیروهای نظامی به خودروی خانوادهاش جان باخت. خانواده میگویند هیچ هشدار یا درگیریای در کار نبوده است. پس از حادثه، مسئولان محلی سکوت کردند و پرونده، مثل همیشه، بینتیجه ماند.
پیشتر نیز مرتضی دلفزرگانی ۹ ساله در شوشتر (خرداد ۱۴۰۲) و کیان پیرفلک ۹ ساله در ایذه (آبان ۱۴۰۱) با شلیک مأموران حکومتی کشته شدند. در هیچیک از این موارد، عاملان جنایت شناسایی یا محاکمه نشدند. پدر کیان گفت: «ماشینمان را بستند به گلوله»؛ همان جملهای که حالا بدل به نماد بیعدالتی و اندوه جمعی شده است.
در کنار آنان، نامهای کوچک دیگری نیز بر سنگ سرد بیخبری نقش بسته است: رها شیخی، ۳ ساله از خمین؛ رغد سواری، ۳ ساله از اهواز؛ یوسف شهلیبر، ۵ ساله از بلوچستان؛ و امیرعلی موسیکاظمی، ۲ ساله از اصفهان. کودکانی که در هیچ گزارشی از رسانههای رسمی جایی ندارند، اما یادشان در حافظه مردم مانده است.
بر اساس گزارشهای عفو بینالملل و دیدهبان حقوق بشر، جمهوری اسلامی در سالهای اخیر بارها از سلاح گرم علیه غیرنظامیان، از جمله کودکان، استفاده کرده است. این سازمانها هشدار دادهاند که فقدان پاسخگویی، زمینهساز تداوم خشونت و قتل سیستماتیک است. با این حال، مقامات ایرانی نهتنها مسئولیتی نپذیرفتهاند، بلکه در مواردی، تیراندازی به مردم را «اقدامی قانونی» دانستهاند.
تحلیلگران معتقدند این روند نشانهی نسلکشی خاموش است؛ سرکوب نسلی که اگر زنده میماند، شاید آزادی و عدالت را فریاد میزد. اکنون در ایران، هیچ گلولهای گم نمیشود — همه راهشان را پیدا میکنند: مستقیم به قلب آیندهی این سرزمین.
#ایران #حقوق_بشر #کودک_کشی #ذوالفقار_شریفی #کیان_پیرفلک #گونش_نیوز
