روند روبهافزایش جذب دانشجویان خارجی در دانشگاههای ایران، بهویژه در تبریز، به بحرانی اجتماعی و آموزشی بدل شده است. وزارت علوم این روند را گامی برای «دیپلماسی علمی» معرفی میکند، اما نتیجهی واقعی آن، اشغال خوابگاهها، کاهش ظرفیت آموزشی و احساس تبعیض در میان دانشجویان ایرانی است.
در دانشگاه تبریز، در حالیکه سالهاست تدریس به زبان ترکی برای دانشجویان بومی ممنوع است، گزارشها حاکی از آن است که برخی کلاسها با اکثریت دانشجویان خارجی، به زبان مادری آنان برگزار میشود.
این تبعیض زبانی خشم و اعتراض گستردهای در میان دانشجویان و استادان محلی برانگیخته است.
نبود شفافیت در پذیرش و امتیازات ویژهی این دانشجویان، همراه با کمبود امکانات و افت کیفیت آموزشی، نارضایتی عمومی را تشدید کرده است. منتقدان میگویند سیاست جذب بیضابطهی دانشجویان خارجی نه تنها دستاورد علمی ندارد، بلکه عدالت آموزشی و هویت فرهنگی دانشگاهها را تهدید میکند.
از طرفی دیگر بسیاری از کنشگران در فضای مجازی از احتمال عضویت دانشجویان عراقی در سازمان شبه نظامی حشدالشعبی بعنوان بازوی نفوذ حکومت جمهوری اسلامی ایران در عراق می گویند.
به اعتقاد این کنشگران سازمانی که در سرکوبهای گذشته در ایران نقشی فعال داشته است جایی در دانشگاه و سیستم آموزشی دانشگاههای آذربایجان و ایران جایی ندارد.
